Uslansana, acım benim, dinlenip dursana artık.
Akşam gelse derdin hep; geldi bile Akşam; bak, işte:
Bütün kenti kapkara örtüsüyle sarar karanlık,
Kimine kaygı salmış, kimineyse mut getirmiş de.
Ölümlü kalabalık, dışardaki pis kalabalık
Devamını Oku
Akşam gelse derdin hep; geldi bile Akşam; bak, işte:
Bütün kenti kapkara örtüsüyle sarar karanlık,
Kimine kaygı salmış, kimineyse mut getirmiş de.
Ölümlü kalabalık, dışardaki pis kalabalık
ablama
baştan sona ürpertiydi uykumuz
sabahın ısırgan dalları dolanırdı ayaklarımıza
akşam üstleri havadar düşlerimizi özler
herkesten çok kendimizden kaçırırdık yüreğimizi
hiç bir babanın kokmadığı kadar yabancı, uzak
unutabildin mi vişne dalındaki kan damlasını
babaanne duaları mı yatıştırdı can acını
kelebek kanatların sarhoş fırtınaya yenik
işlediğin her nakışta daha sıkı sarılmalar
ne yapsan, yaşamaya itiyordu ilkgençliğin
silivri: düşüp tohuma durduğun toprak
onarabildin mi ağzındaki yırtılmış kahkahanı
Çok önemli bir konuya daha değindiğiniz ve çok doğru tespitler yaptığınız cuma yazınızı yine hüzünlenerek okudum. Kendinden (beyniyle, bedeniyle, duygusuyla) utanmayan, kim olduğunun- olmadığının ayırdında insanlardan oluşan aydınlık bir dünyada yaşamak dileği ve saygılarımla...
Canan
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta