Çocuk Parkı / Beyaz Saçlı Yetmişlik

bir çocuk parkıyım
gündüz uğuldar çınarlarım
velet kahkahalarıyla sulhu sona erer
beyaz saçlı bir yetmişlik çeker gider

ışığım bulutları yakıp yağmur damlası gibi
bekler ufukta öbür küreye damladığı vakti
ağaçlar bir kılıç gibi yere atıp kesit
kanayan yaralarımdan karanlık aktığı vakit
beyaz saçlı yetmişlik çeker gider
binalara ukte de saklanan bir sessizlik biner

şimdi maphus anıdır çocuk parkında
yetmiş makus talih, ıssızlık hayır ola
sabahında açan gülün solan akşamıyım
ben bir çocuk parkıyım
gülüp oynadım sabahleyin çocuk gibi
ağlayıp yakındım akşamleyin ruh gibi
geçsin istedim zaman bir türlü geçmedi
izmaritleri ayıklayıp kumdan kale inşa etti çocuklar
Beyaz saçlı bir yetmişlik çekip gidince