Çocuk Öyküsü Sarı Çiçek Yaşasın mı?

Çocuk Öyküsü/FEV
SARI ÇİÇEK YAŞASIN MI?

“Bana niçin öyle yan yan bakıyorsun bahçıvan amca…” diye sordu Sarı Kır Çiçeği.
“Bakmıyorum,” dedim
“Bakıyorsun…” diye ısrar etti. “Gözüm kör mü benim? Beni kökümden çekip atacaksın değil mi? ”
Ne diyeceğimi bilemedim.
“Susuyorsun…” diye sözünü sürdürdü. “Demek ki niyetin bu. Öyle ya, bu güzelim kültür bahçesinde bir yaban çiçeğinin işi ne? Çiçek de çiçek olsa bari. Ne kokusu var, ne görünüşü güzel… Adı bile yok. Sarı Kır Çiçeği… Böyle ad mı olur? Kırda rengi sarı olan o kadar çok kır çiçeği var ki…
Bazen bir türkü duyuyorum. “Sordum sarı çiçeğe…” diye başladı mı, içim titriyor. Benden söz ediyor sanıyorum.
“Sordum sarı çiçeğe
Annen baban var mıdır? ”
Elbette var annem babam ama onlar da benim gibi sıradan birer ottular işte. Hiçbir özelliğimiz yok.
Hıçkırdı.
“Çekiyorsan çek de kurtulayım. Korkuyla yaşamaktansa ölmek daha iyi.”
Aklımdan geçenleri okumuş gibiydi. Dediği gibi ne işi vardı onun bu rengârenk güllerin, menekşelerin, zambakların arasında… Bir deli rüzgâr, tohumunu savurup getirerek atmıştı buraya.
“Eee, yakındığın yeter artık! ” diye azarladım onu yalancıktan. Dallarını okşadım parmağımın ucuyla. Şımardı. Sümüğünü çeker gibi yaptı.
“Ben kökümden çekip atmayacak mısın yani? diye sordu.
“Elbette atmayacağım,” dedim.
“Ama güzel değilim…” diye ağzımı aradı. Biliyordum. Güzel olduğunu söylememi istiyordu.
“Güzelsin,” dedim.
Sevindi.