Çocuk olsam yine Şiiri - Fatma Özut Kırtay

Çocukluğumun çocukluğunu özlüyorum
Markalı değildi giysilerimiz ve bundan dolayı bunalıma girmezdik.
Divanlarımız vardı uykuyu kardeşlerimizle paylaştığımız,
En büyüğümüzün anlattığı masallarda ağırlardık huzuru.
Bayramdan bayrama alınırdı pazar işi giysilerimiz,
Baş ucumuza koyarak uyuduğumuz,
Yepyeni pabuçlarımızın rengi nedense hep kırmızıydı.
Çocukluğumun çocukluğunu özlüyorum...
Yakan toplarında kovalar,
Saklambaçta kaybederdik birbirimizi sadece.
Kız,erkek birlikte kardeşcesine,insan gibi bölüşürdük oyunu.
Bazen bir kızın,bir erkekten hoşlandığı da olurdu
Köşedeki masumiyet sokağında.
Kaçamak bakışlarda yüzler kızararak yaşanırdı aşk,
Aşk kirlenmemişti daha.
Çocukluğumun çocukluğunu çok özlüyorum
Keşke hiç büyümeseydim diyorum,
Büyümenin güzel bir şey olduğunu sanmasaydım hiç.
Arkadaşımın söylediği -pabucu yarım- tekerlemesini duysam yine,
Bakkala ekmek alma bahanesiyle sokağa kaçıp,oyuna dalsam
Ekmeğin ucunu yiyerek...
Eve gitmeyi unutsam,
Annemin kızgın sesini duyana dek.
Yakalamaç oynarken düşsem,
Dizim acıdığı için ağlasam
Yüreğim ağrıdığı için değil.