Çocuk olmaktan nefret ettim.

Evde yalnız iki çocuk, anne işte,
Dört, beş yaşında koca evde,
Kendi başıma yemek yaparken,
Çocuk olmaktan nefret ettim.

Bakamayıp anne, baba terk ederken,
Anneanne gözü yaşlı sarılırken,
Anne ardına bakmadan giderken,
Çocuk olmaktan nefret ettim.

Arkasından ağlarken,
Kendimi suçlarken,
Kendimi öksüz ve yetim ilan ederken,
Çocuk olmaktan nefret ettim.

Komşu çocukları oyun oynarken,
Bahçede toprak kazırken,
Bedenimden ağır kovada su taşırken,
Çocuk olmaktan nefret ettim.

Yaşıtlarıma annesi yemek için seslenirken,
Kendime yemek yapmak için soğan soyarken,
Parmak uçlarımla ocağa uzanırken,
Çocuk olmaktan nefret ettim.

Tanımadığım bıyıklı amcalarım,
Sevmek için kucaklarken,
Bedenime tuhaf öpücükler koyarken,
Çocuk olmaktan nefret ettim.

Koca ellerinin arasında acı çekerken,
Ellerinden kaçma gücü bulamazken,
Cesaretle sırayla, bütün eller bedenimi ellerken,
Çocuk olmaktan nefret ettim.

Bir parça kuru ekmek, köşede oturup yerken,
Bir kaç şımarık çocuğun, alıp yere atması,
Yetim diye biri tekmeler, biri tokat atarken,
Çocuk olmaktan nefret ettim.

Bütün bunlarla baş etmeye çalışırken,
Tek başına köşeye saklanıp ağlarken,
Gözyaşlarımı avuç içimle silip ayağa kalkarken,
Çocuk olmaktan nefret ettim.
Reyhan Danış
31.03.2022. 2:42.