Çocuk olmak zor --Hayata dair bir yazı Ş ...

Çocuk olmak zor.Neden hep çocuklar hayatın yükünü taşımak zorundalar.O küçücük omuzların da neden bir sürü yük taşıyorlar hiç düşündünüz mü? Şimdi belki bazılarınız ne yükü diye bilir.Bazı çocuklar dünyaya gerçekten şanslı geliyorlar.İyi koşullara ve iyi anne babalara sahipler.Ama bazıları o masum yüreklerinde o kadar acı yaşıyorlar ki.Gözlerini açar açmaz,kendilerini anne baba kavgasının içinde buluyorlar.O masum yüreklere sadece kuş gibi çırpınmak kalıyor.Anne ve baba kavgası arasında dört bir yana debeleniyorlar.Yada en ücra köşede kulaklarını kapayıp duymamaya çalışıyorlar.Sesleri duymamak için de hayallere dalıyorlar belki.Sonrada gözyaşları arasında uykuya dalıyorlar.
Çocuk olmak zor. Baba sevgisini içki şişelerinden arta kalan zamanda tatmaya çalışıyor bazısı.Yada en çok sevgiyi suratlarda patlayan tokatlarda yaşıyorlar.Anne sevgisini ise ya sinir krizlerinin arta kalan zamanlarında yada gezmelerinden ve zevklerinden arta kalan zamanda.
Çocuk olmak zor.Çaresiz olmak daha zor.İki dakikalık zevk sonunda.Bir ömür taşıyacağın yüklere sahip olmak.Taşıdığın o çaresizlik yükünü hiçbir zaman atamamak.Küçücük yürekteki korkuyu ve kaybedilen güzelliği daimi hatıralarla yaşamak.Sokaklarda arkadaşlarınla oynarken,babanın kendinden geçmiş bir şekilde gelmesini izlemek.Her şeye rağmen o küçücük vücuduyla koca bir vücuda kol kanat germek.
Çocuk olmak zor.Umursamaz anne babaların sayesinde sokağa düşmek.Aç kurtlar sofrasında meze olmak.Ya hırsız,ya tinerci ya da en kötüsü insan denilmeyecek aciz yaratıkların fantezilerini süsleyip kuklası olmak. Vatan hainlerinin elinde maşa olup milletine toprağına karşı durmak. Küçük bedenlerin horlanarak üç kuruşa çalıştırılması.Açlık sefalet çekmek.
Çocuk olmak zor.O masum yüreklerinde taşıdıklarını anlatamamak.Bizimde onlar çocuk deyip anlamaya çalışmadığımız yürekler.Birde onlar tarafından görelim dünyayı.Bir kaç dakikalık zevk sonucu dünyaya gelen meleklerin kanadını kırmayalım.İstedikleri sevgiyi çok görmeyelim onlara.Gülen gözleri soldurmayalım…