Çocuk Olmak Şiiri - Arif Taner

Ne güzel bir şeymiş çocuk olmak, bulutların üzerinde olmayı düşlemek, oradan dünyayı her yeri seyretmek yanından geçen uçaklara el sallamak, evcilik oynarken gazoz kapağından yaptığın tabaklara çay tabağında pişirdiğin yemekten misafirlerine sunmak, yastıklardan yaptığın evinde bir kişilik yere beş kişiyi sığdırmak, sohbet ederken tatlı tatlı konuşmak, kızdırsalar bile arkadaşların o anlık sinirlenmek sonrasında kahkalarla gülümsemek, hayallerinin çok uzağındaki yerlere gitmek, babamın yaptığı kağıttan uçağı görünce çılgınca sevinmek neşeyle uçurmak, tahtadan tabancayla dünyayı kurtaran adam olmak, dünyayı kurtaran adam olarak mutluluk duymak ne güzel şeymişsin sen be çocuk olmak.
Yaşın büyüdükçe hayatı anlamaya başlarsın acılar dertler kederler ardı ardına gelmeye başlayınca çocukluğuna geri dönmek istersin dönemezsin, çocukken hep büyümek istersin, büyürsün, ah bir çocuk olsaydım dersin, dönemezsin.
Küçükken en büyük acıyı düştüğünde dizindeki kanayan yara zannedersin, büyüdükçe yanıldığını anlar acılarını gözyaşlarını kalbine akıtırsın kimseler görmeden. Kimse bilsin istemezsin yaşadıklarını acılarını, yaslanacak bir omuz ararsın hıçkıra hıçkıra ağlamak istersin o omuza dayanarak, yaslandığın omuzda bir dost ararsın, tanıdıkça dost bildiklerini en güvendiklerini uzaklaşır, yalnız kalınca gecelerde kimseler görmeden yaralarını sarmaya çalışırsın.
Dedim ya nede güzelmiş çocuk olmak, her sabahı gülerek karşılamak, en ufak bir şeyle bile mutlu olmak huzur bulmak