Çocuk Olmak Şiiri - İlhami Canbolat

Bir çocuk parkının bankında
Oyun oynayan çocukları izledim.
En ciddi işleriydi aslında.
Oyuna katılmak isteğimi gizledim.

Hesap, kitap, pazarlık yoktu arada
En doğal halleriyle coşuyorlardı.
Yorulmak, usanmak nedir bilmeden
Dört bir yana, deli tay gibi koşuyorlardı

Bize göre oyun, onlara hayatın kendisi
Dünya oyun parkının etrafı kadardı.
Her çocuk, kendi dünyasının efendisi
Hükmettiği alan, sesinin yettiği kadardı...

Ne havanın soğuğuna aldırıyorlardı,
Ne de geç vakit umurlarındaydı.
Bir savaşçı edasıyla saldırıyorlardı,
Tahta kılıçlar omuzlarındaydı.

İşlerini! ciddiye alıyorlardı yani.
Ve menfi şeylere takılmıyorlardı,
Her şeraitte mutlu olursun ya hani
Onlar hiçbir oyundan sıkılmıyorlardı...