babam öldüğünde liseliydim
gidiverdi çocukluğumun yarısı
annemi yolcu ederken
geri kalan çocukluğum da yok oldu
unutulur mu o günün karası?
artık çocuk değilim
dört elle sarılmış kızıma
tutunmaya çalışıyorum hayata
bitmesin diye onun da çocuk havası
aslolan o ki
yaş kaçı gösterirse göstersin
bitmez çocukluğu kişinin
yitip gitmedikçe babası anası
tatmışım eşsiz lezzetini aidiyetin
ve yaşıyorum onulmaz acısını
artık çocuk olamamanın
sürüklenirken yalnızlığın koyu karanlığında
ki anasızlık babasızlık en hası
üstümde şefkatli eller titrek
arkamdan heyecanla bakacak
yorgun ama sıcak
ve her zaman her şartta
koşulsuz kucaklayacak koca bir yürek
sevginin en güçlü kası
kuşkuların
korkuların ötesinde
iki en sevgili varlık
güven duyulacakların en alâsı
işte budur çocuk olmanın manası
(mayıs '04)
Fuat EriçokKayıt Tarihi : 16.5.2006 20:05:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Aynı acıyı bende çok erken yaşadım.
Zor.
Şiirnizi kutluyorum.
TÜM YORUMLAR (1)