Çocuk Oldum Şiiri - Murat Önder Özbek

Çocuk oldum…
Ama bu bir neşe değil.
Bu, bir oyun parkı, bir salıncak, bir boya kalemi değil…
Bu, içimin daraldığı bir gece,
Bir bakışın sırtımdan itişi gibi.
İçimden büyüdüğüm her şey döküldü bir anda.
Sustum.
Kimseye belli etmedim ama ben o gün…
İçimde bir çocuk gibi ağladım.

Dizlerim değil ama kalbim yara oldu.
Üzerine tentürdiyot sürecek kimse yoktu.
“Sıvazla geçer” diyen bir ses,
“Ben buradayım” diyen bir el aradı gözlerim.
Ama sadece duvarlar vardı.
Ve duvarlar hiçbir zaman iyi bir ebeveyn olmadı.

Çocuk oldum.
İnandıramadım kimseyi.
Çünkü dışım hâlâ aynıydı.
Sakallarım vardı, sustuğum ton ağırdı.
Ama içimde biri vardı:
“Beni bırakma” diyen,
“Gitme” diye sessizce bakan,
Ve her kırılışta bir oyuncak gibi dağılan…

Sen gittin mesela.
Ardına bile bakmadan.
Ama ben hâlâ pencere kenarında bekleyen
o eski çocuk gibi;
Her gidişe bir dönüş hayal ettim.
Her gecede bir sabah,
Her soğukta bir battaniye aradım.
Ama kimse örtmedi üstümü.
Çünkü kimse fark etmedi ki üşüdüğümü.

Çocuk oldum…
Ama bu, geçmişe kaçmak değildi.
Bu, bugünden yorulmaktı.
Savaşa değil ama sarılmaya ihtiyaç duymaktı.
Ve evet, belki biraz da…
Sadece biraz da:
Sevilmeye dair hâlâ umudum olduğunu fark etmekti..

Ben büyüdüm.
Ama bir yanım hep eksik kaldı.
Belki sen tamamlayabilirdin,
Ama sen giderken hiçbir şey bırakmadın arkanda.
Ne bir söz,
Ne bir hece,
Ne de içimi tutacak bir hatıra...
Şimdi yalnızım.
Ve hâlâ çocuk.
Ama artık oyuncağım yok,
Sadece sessizliğimle oynuyorum.