Çocuk Olduğumuz İçin

Elmaları sevdiren, elmanın şekeriydi
Elbisemizde iz bırakan leblebi tozuydu
Kağıt helvaların kağıtlarına yazılmıyordu
Delirmiş olmalı ki, dondurma külahtaydı
Bütün taşlar farklı, beş taş çok farklıydı.
Telden arabalarımız, bizce fiyakalıydı
Bir türlü, açılamadığımızdan olmalıydı,
Komşu kızları bizlere hep uzaklardaydı!
Babaların giysin diye aldığı ayakkabılar,
Annelerin diktiği, markasız pantolonlar,
Kardeşlerimizinkiyle nedense hep aynıydı.
Sokaklarda bağıran, at arabalı satıcılar,
Hatta, evimizin sütçüsü bile bize tanıdıktı.
Ceplerimizi tıka pasa çekirdek dolduran,
Bakkal amcanın veresiye defteri kabarıktı.
Herkesin beslenme çantasında yumurtası,
Çeyrek ekmeği, üç zeytin, bir elması vardı.
Babamız geldiğinde, sofra hep kuruluydu
Bu gün ne yaptınız bakıyım diye sorulurdu.
Düşünce kanayan kollarımız bacaklarımız
Kaybettiğimizde üzüldüğümüz oyunlarımız
Acaba çocuk olduğumuz için mi farklıydı?