Çocuk Olamamak Şiiri - Günay Bozkuş

ÇOCUK OLAMAMAK
Çocuğun gözleri, gökkuşağı rengiydi
Tüm çocukların gözleriyle bakardı.
Ağladığı zaman, okyanuslar dolardı
Güneşler doğardı, güldüğü zaman
Isıtırdı ellerini üşümüş çocukların
Elleri bir devin elleriydi.
Dört yanı, betona kesmişti evrenin
Koşamıyordu çocuk, bunalmıştı.

Çocuğun yüreği
Anka kuşunun kanatlarıydı
Tüm sevgileri, yüreğine almıştı
Umut taşıyordu, bir uçtan bir uca
Ama yetişemedi çocuk
Babasının, ölümden saklayamadığı
Tüfek namlusunun ucundaki çocuklara
Sanki dipsiz okyanuslara dalmıştı
Uçamıyordu çocuk kalmıştı

Çocuğun hayalleri
Çerçevelenmemişti, şartsızdı
Tüm oyuncakları gibi
Tüm hayatı da bölüşecekti bıraksalardı
Aç bir bebek bırakmayacaktı
Olduramayacağını büyüyünce anladı
Bu gezegen kirlenmişti
Yaşayamıyordu çocuk aldanmıştı.