Çocuk Mutluluğu Şiiri - Seyyid Ahmet Kaya

Keşke çocuk kalabilseydim
uçurtmalarla gökyüzünde
özgürce uçabilseydim alabildiğine
sonsuzluk atım olurdu
şehrin kalabalığından uzak
iç kaymalarından
her gün her gün ölmekten

Ben bir devim
doğrusu öyle sanıyordum
ama günlerden bir gün
balkonlardan düşünce kırıldı
çocukların sevinçleri
ezildim, öldüm, bittim
ufaldım pencerelerden göğe sarkan
kırık seslerinde
ahh! Çocuklar
mutluluğumuzun geniş avlusu
çağıltılarınız nerede...