Çocuk musun sen Sunay

Çocuk musun sen Sunay, çocuk musun sen,
yüreğinin avlusunda dizlerin kanar,
kelimelerle oynarken.

Üstüste yığmışsın kelimeleri
binalar yapıyorsun
hiç biri benzemeyince kız kulesine
onu annenden istiyorsun...

Sokaklarında koşuyorsun, eteklerinde,
başından öte, dönen çemberdir.
senin olduğu kadar İstanbul
benim de annemdir.

Çocuk kalbinle koşarsın tren garının kapısında.
kızılderili çocuklara mektup yazıp
kalorfeir peteklerinin arasına saklarsın
bekleme salonunda.

Sen sanki hiç inmiyorsun
hep çocuk kalıyorsun kompartımanda,
ben de kalmak istiyorum, ağlıyoruım
anneme gösterirken seni
işaret parmağımla...

Sunay Akın'a