Çocuk'luğum Şiiri - İzzet Bilici

Ben bir istasyonda raylarla birlikte paslanmış en genç haliyim yaşamın. Sonsuza kadar hiç büyümeyecek ve ordan hiç gitmeyecek biri.
Parçalanmışım, ne ara o sevdaya nüfus olmuşum, kendimi yalnızlığın önüne atmışım, bilmiyorum.
Ben tarihi yanlış atılmış bir tren biletiyim.

Bugün sana uğrayıp öyle yol alacağım çocukluğum.
Bir mevsim getireceğim sana
Kısa bir baharın tekleyen havası yalancı güneş yalımı
Elimde asam, evimde zindanım, ellerim evcil ve uysal.

Ey çocukluğum! düşman biz miyiz masal kitaplarında

Hasımlar şimdi orman diplerinde
Karnı aç tilkiler ve çiceğe cellat olan tırtıl kozası içinde

Biz miyiz bağırsağındaki tenyayı emzirmeyen
Bir tek biz miyiz gurbet yolunda birbirini terkeden

Gün be gün göğe milim vardığında tüm hayırsız çiçekler,
Der dururlar bundan köke ne.

Sana gelirim gelmesine de bir daha peşine verir miyim bir kuşun bilemem çocukluğum

Gölgelerde fısıldaşan bir ürkek aşktır zaman,
Kolu incinmiş dağların töretanımaz eşkiyası,
Aşikar, eşkere bir muhbir çabası
Zaman, dizçöken bir idamlıktır şafakta darağacını seyreden.

Kaç cüzzam yüzünde ve ellerinde
Kaç homo sapiens kılıç darbesiyle çağlar boyu bitmek bilmeyen bir dram içinde
Oysa bir regl kanamalıdır bütün mucize, irinli kanallarıyla bağ bahçe getirenler ve kendi putunu yediren açlığın ilahı bir cahiliye devrinde.

Fırtına gibi kopan her çığlığı duyuyorsun bütün işgal yerlerinde,
Kuşanmış, Makedonya’dan Hindistan’a gidiyorsun
Yenilmiş, Galya’dan Kartaca’ya dönüyorsun
Bütün taşları bağışlayıp tökezleyen haline kızıyorsun çocukluğum
İçtenlikle anlamak istiyorsun ama yeryüzünü dinlemek istemiyorsun
Biliyorsun ki sen de kendine yetişemiyorsun.