Çocuk Kokardı Dudaklarımız

Saydam akardı gözlerimizde hayat

On beş yaşımızın buluğ çağında

Ellerimiz titrek kavuşurdu avuçlarımızın terine

Şafak renginde koşardık

Saklambaç oynadığımız o eski eve

Çocuk kokardı dudaklarımız

Sütten çıkmış ak kaşık gibi

Günahsız ve masumduk

Koklardık utançlarımızın kırmızılarını

Avuçlarımız soluğumuzu tutardI

Kızarınca erikler dal salkımlarında

Portakalları özlerdik, soyup kabuklarını

Ooo, portakalı soydum, baş ucuma koydum

Ben, bir ya-lan uy-dur-dum!

En sevdiğimiz oyundu …

Yaz günleri ceviz ağaçlı bahçede sedir şahitlik ederdi

Kimseye söylemezdi gizli sırrımızı

Ne iyiydi değil mi

Sanki eşyadan bir melekti

Ninem uyuklarken şekerleme vaktinde

Beş taş bahanesiyle aşkımızı havaya fırlatıp

Gözlerimizle bakar

Yüreğimizle yakalardık umutlarımızı

Sonra uzanırdık çimsiz,kel kahverengiye

Ne günler yakaladık sevgilim, çocukluk denizinde

Şimdi büyüdük

kirlendik, tüketildik

Boğuluyoruz bir yudum su girse penceremizden

Ölüyorum diye haykırıyoruz nankörce

Günahkar ve korkak yüreklerimizi biriktirdik öteye

Oysa biz senle korkusuzca büyüyüp

Öpüşmeyi öğrenecektik

Çocuk kokan dudaklarımızla…

Nurcan Talay
15.08.2009