Çocuk kalsan Olmaz mı? Şiiri - Ensar Cevval

Bir çocuğa tutuldum
iki, bilemedin üç yıllıktı mazisi
bir ceylan ürkekliğindeydi bakışları.
Simsiyah, zeytin karası gözleri
göç kuşlarının kanatlarından kopan
bir tüy gibiydi avuçları,
yumuktu, bir gül goncası gibi parmakları
gözlerine her bakışımda, bir damla gibiydim
çöl kumuluna düşmüş bedbahtlığımla
boynumdan yakalandım.
her tebessümünde, buzdan yüreğimde, volkanlar
kanayan minicik ellerinden,
damarlarıma ateşten parçalar sürükleniyordu.

Ah, be çocuk
keşke içimden bir parça olaydın
keşke camdan bir dünyada gördüğümde
papatya toplayan mermilerin sesi yerine
yürek çırpıntılarımda uyutsaydım
gözlerinden dökülen her ateş parçasını
avuçlarımda biriktirip
kuytularımda kalmış meşaleyi yaksaydım

Ah be çocuk,
keşke, o, paldır küldür yürüyüşlerin
ve her hızlı adımında, yana düşüşlerin bitmese
içindeki sevgiyi bana emanet versen
büyüyünce sana geri versem
yavaş büyüsen
hatta, hiç büyümesen
hep çocuk kalsan
olmaz mı? ..