Çocuk Kalmalıydı Aşkımız Şiiri - Yavuz Taş

senmiydin benim çocukluğum
baloncu amcaların nefesleri büyütürdü heveslerimizi
dudaklarımızda elma şekerleri
saymadım sen sayardın
kaç kez dönerdi okul servisinin tekerleri
ölüm oyundu
sapanlarımızla vurduğumuz güvercinleri
masal şehirlerimizin göğünden
uçup konar sanırdık gençliğimize
söz vermek kolaydı birbirimize
çabalamazdı tutmaya verdiği andı söz

dönme dolaplarda dönmeliydi dünya
atlı karıncalarda hayatın elleri
okşar severdi saçlarımızı
leblebi tozu öğütürdü yel değirmenleri
gururu ebe yapardık saklambaçlarda
bulamazdı saklandığımız yerleri
bahçelerimizde lavanta hanımeli
herbiri masallar anlatırdı
çocukluğumun serseri günleri
beni nasılda aldatırdı

çocukluğummu senmisin yoksa büyüyen
hırs kavga küfür yok hala
ben yine küçüğüm
renkli elbiseler giyen
çocukluğundaki gibi yine
delişmen rüzgarlar esmeliydi
sığ olamalı içimizdeki nehir
sandallar geçmeliydi
üstümüzde kelebekler
kürekler heyecan çekmeliydi
leylayı masallarda tanımalıydım oysa
gözleri sürmeli
ben değil aşk şarabını mecnun içmeliydi
çocuk kalmalıydık
çocuk kalmalıydı aşkımız