Çocuk Kalmak Şiiri - Sadık Özkan Sadıkoğlu

Çocuk kalmak isterdim,
Anne ve babamın kuzusu bir çocuk.
Sanki yeniden doğar gibi, her sabah
Pür merak ve heyecanla, uyanmak.

Tekrar öğrenci olmak isterdim
Meraklı bir öğrenci olmak.
Ara sıra kaçsam da okuldan,
Platonik de olsa, ilk aşkımı yaşamak.

Otlara, sırt üstü uzanmak isterdim,
Seyrederken uçuşan bulutları.
Uçakların çizdiği yollara bakıp,
Uzak ülkelerin hayalini kurmak.

Açlık, tek derdim olsun isterdim,
Ta ki, ikindi vaktine kadar.
Ve annemin ‘’hadi’’ seslenişiyle,
Cennetten gelen, o sofraya oturmak.

Pervasızca yaşamak isterdim,
Yarın ne yiyeceğimi düşünmeden.
Bir elmayı, her defasında da
İlk kez tadarmış gibi, koklamak.

Çamurdan oyuncaklar isterdim,
Kurutulmuş, yaz güneşi altında.
Ağacın alçak dallarından toplanmış,
Yapraktan paralarla, onları satın almak.

Babamı beklemek isterdim
Bir ejderha beklerken, loş sokakta
Tahtadan oyma kılıcımla görüp de onu
Kahramanca zıplayıp, kucağına atlamak.