Çocuk kalmak Şiiri - Süleyman Kılıç

çocukken hayallerimiz vardı
gökyüzünden engin denizden mavi
pembeden daha pembe
oyuncaklarımız vardı çamurdan
kavgalarımız vardı dostluklardan tatlı
arkadaşımızla
bir gülüşü yeterdi annemizin
çok aramazdık yokluğu
gerçi çok şeyden de habersizdik
çok meyve bilmezdik
hatta habersizdik
ancak yediklerimiz sahiciydi,hormonsuz
yok nedir bilirdik varlıkla mutluyduk
çok varlığımız da yoktu
en mutlu anımızdı aynı sofrada toplanmak
annemin masalları en güzel dizilerimdi
annemin kızgınlığı bile ne tatlıydı
çünkü farkındaydım sahici olmadığının

çocukken hayallerim vardı hormonsuz
çocukken dokuz kardeşim vardı
çocukken yediğim tüm gıdalar
çocuk gibi katıksızdı
çocuk olmak ve çocuk ölmek ne güzeldi
hayallerimle çocukluğum
masmavi gökyüzüm döndü karanlığa
mevsim kış güneş sönük
gündüz kapkara
çocukluğumla gitti hayallerim

çocuk olmak ve çocuk ölmek...