Çocuk kalbim Şiiri - Ahmet Suyadal

Benim kalbim çocuk gibidir üzersin kırarsın affeder

Acıtırsın yakarsın yinede affeder

Bilir ki onu çok seviyorsundur

O yüzdendir tüm affedişleri

Sonra oynarsın, oynarsın tekrar kırarsın

Ağlar belki için, için ama yinede affeder

Dersin ben sana yenisini alırım üzülme

Ama istemez kırıkta olsa kimseye vermez

Yapıştırır, yapıştırır tekrar verir ellerine

Sen yinede oynarsın onunla acımazsın

Çünkü değersizdir senin için umursamazsın

Çocuk değil mi unutur üç beş güne dersin

Bilmezsin ki o her gece kırıklarını, yaralarını sarar

Benim kalbim çocuk gibidir korkar yalnızlıktan

Yanında hep birini ister güvenebileceği

Çıkar gelirsin karanlıklardan

Aydınlığı görmüşçesine sevinir

Ama bilmez ki yine kırılıp üzüleceğini

Her gelişinde daha çok acıtırsın

Daha çok inersin derinlere

Ama o yinede affeder seni

Çünkü çok sevmiştir değer vermiştir

Seni kendi gibi çocuk bilmiştir

Mahal vermez onu bırakıp gideceğine

Arkasını döner kapatır gözlerini

İçinden kaç mevsim sayar kim bilir

En son mevsimde bitince açar gözlerini

Sağına bakar soluna bakar seni arar

Gece gündüz demeden yol durak bilmeden

Seni arar..

Bulamayınca üzülür ağlar kırılır..

Benim kalbim çocuk gibidir masum ve kırılgan

Gözyaşları sel olur akar ağladığı zaman

Kirpikleri bir birine yapışır kaşları eğilir

Sertleşir belki ama katılaşmaz

Vurulsa da kırılsa da ağlasa da yinede affeder

Affetmeye nedeni vardır çünkü çok sever

Benim kalbim çocuk gibidir büyümez hiçbir zaman

Her şey herkes büyüse de kalbim küçüktür benim

Beynime tüm dünya sığsa da kalbim bir kişiliktir benim

Sevsen de sevmesen de senindir çocuk kalbim…