Çocuk kalayım anne Şiiri - Suzi Ayyıldız

Çocuk Kalayım Üzmeyeceğim Annem

Çocukluğum, ah! çocukluğum… Dertsiz, gamsız çocukluğum.

Yine çocuk olmak istiyorum,
Koşmak, oynamak,
En önemlisi annemin dizine yatıp doyasıya ağlamak.
Gülmek istiyorum annem,
Çocukluğumda olduğu gibi, katıla, katıla,
Karnım ağrıyana kadar gülmek.

Denedim gülmeyi, çocukluğumdaki gibi olmuyor annem...
Dudaklarım bana ihanet ediyor,
Yarım bırakıyor gülüşlerimi.

Ne kaldı bak eskiden bana?
Baktım, anılarımı sakladığım her yere.
Koş, kaçaman bir boşluk her yerde,
Şimdi canım yanıyor annem...

Yanımda kimse yok,
Ne sen, ne çocukluğum, ne gülüşüm,
Yok hiçbiri, yok annem...

Kocaman hayallerim vardı, hatırlarmısın?
Büyümek isterdim bir an evvel,
Ne büyük bir hataymış...
Hep çocuk kalsaydım
Senin dizinin dibinde.

Söz, yaramazlık yapmazdım,
Ne vişne ağacına tırmanır,
Ne de komşunun oğlunu döverdim...
Annem, hiç üzmezdim seni.
İnan, yerdim pişirdiğin her yemeği,
Söz, çok oynamazdım dışarıda.
Sen çağırdım mı, gelirdim anında,
Girmezdim çamurlu ayaklarımla içeri.
İnan bana,
Çocuk olayım annem...
Sar yine beni kollarına,
Al içimdeki bu acıyı, al annem.

Ağlamayayım bir daha, kimseler üzmesin beni.
Canım yanmasın böyle,
Yine yatayım dizlerine, okşa saçlarımı,
Güzel kızım de bana,
Söz annem, üzmeyeceğim seni.
Yeter ki çocuk olayım yine, eskisi gibi...