Çocuk Kalabilirdik Şiiri - Raziye Aktaş

yıllardır bütün tedavi yöntemlerine başvurupta
bir türlü çocuğu olamayan bir annenin,
hiç ummadığı bir zamanda
beklediği sevince kavuşması gibiydi gelişi..
bir yeri zarar görür diye dokunmaya kıyılamazdı
gidişi görmezden gelindi
bu gece ölmezden gelindi
aslında bir yerlerde yanlışta yapılmamıştı.
anne çocuğuna nasıl öğretirse yürümeyi öyle öğretilmişti
derken ayaklanıp koşmaya başladığı geç fark edildi
..
pencereye konan kuşun
ne kadar da yorulduğunu fark ettim sonra
kanatlarını çırpmaya mecali kalmamışçasına
ağlıyordu sanki
saçmalama, serçeler de mi ağlardı?
yoldan geçen bir caninin vahşi tırnaklarına,
keskin dişlerine maruz kalmıştı çoktan..
belki erken fark edilse yaşayabilirdi..
..
unutulan çocukluğumu düşündüm sonra
yağmurlar da bile oynanan bilyelerin renkleri takılırken gözüme
kalsaydın yaşanabilirdi herşey
çocukluğumdaki cam bilyelerden renk seçme kavgasına tutuşur
o kuşu uçurur
hem belki tekrar yürümeyi denerdik.
uçurtması ağacın en yüksek dalına takılan çocuktum ben
o en yüksek daldan, aynı zamanda istediğim eriği koparamayınca hayatı anlayan
bebeği çamura düşünce hüngür hüngür ağlayıp
salyası sümüğüne karışan
hırkasının koluna burnunu silerken
bebeğini çamurdan çekip alan o çocuktum
her gün bayrammış gibi giyinen komşu çocuklarından değil hani
mutluluğu renkli bilyelerinden taşan
çamurdaki bebeğinde son bulandım..
çok masumcaydı hayallerim
tahta sapanımızla bütün mahalledeki
evlerin camlarını aşağıya indirip
zillere basıp kaçmayı deneyebilirdik
bakkal amca terazisinde pirincini tartarken ben onu oyalar
sen de terazisini bozabilirdin aslında
ah ne de güzel eğlenirdik
yürümeyi hiç öğrenmeseydin çocuk