Çocuk Kadın Umut Yanım

Hep çocuk kaldım;
Küçücük, mutlu, neşeli,
Özgür, saf ve temiz.
İçimde ki o güzel çocuk, hiç büyümedi.

Büyümeye zorladılar beni...
Bedenim yaş aldı geçen yıllarla,
Ruhum hep çocuk kaldı.
Gönlüm hâlâ bir çocuk,
Çocuk kadın umut yanım...

Anlamadı beni büyükler;
Kendilerini bile tanımamışlardı,
Kendilerini bile anlamamışlardı ki...
İçlerinde ki çocuğu ise, hiç fark etmediler.

Anca büyüyüp, enine boyuna,
Sığamadılar yaşadıkları hayata.
Yaşlandı, ihtiyarladılar,
Eskidi... Eskidiler...
Saçma sapan yaşayıp,
Bir iz bırakmadan gittiler.

İçlerinde ki o güzelim çocuk mu?
Ölmüştü çoktaann...
Onlardan önce öldü,
Çoookkk yıllar önce öldü.

Zaten hiç sevmemişlerdi;
Ne içlerinde ki çocuğu,
Ne kendilerini,
Hiç sevmemişlerdi ki...

6 Ocak 2009