Çocuk İşçiler Şiiri - Sebati Manav

Bir zaman tüneli hayat,
Çocukluğumu kaybettiğim.
Bir çocuk ben vardı, zar zor hatırladığım,
Hayalimden başka yerde bulamadığım.
Durdursam zamanı, sustursam saatleri,
Geri verir mi hayat kaybettiğimi?
Bir sabah uyandığımda, büyümüştüm.
Oysa ben daha küçücüktüm,
Ve oyunlar oynayacaktım.
Yaşanmamışlık içimde ateş, yakar beni
Kaybettim yönümü, istikametimi.
Araf’tayım, toparlayamıyorum, kendimi
Çocukluğunu yaşamayan çocuk hep eksik kalır,
İleri gidemez, o zamanda takılı kalır.
Yürüdüğüm bu karanlık tünelin sonunda,
Bir ışık göremezsem, düşerim dipsiz kuyulara.
Yolumu bulamam, çıkamam aydınlığa.
Ben istemedim, bu hayatı böyle yaşamayı,
Sen mecbur ettin hayat, bana bu yaşta çalışmayı.
Para kazanıp kardeşlerime bakmayı.
Çok zor olsada dayanmaya çalışıyorum.
Çocukluğumu kaybettim, artık aramıyorum.
Yok olan çocukluğum ismimde yaşıyor,
Acıyarak bakanlar, bana çocuk işçi diyor.

Sebati Manav 07 Ağustos 2025