Çocuk Gülüşleri Aynıdır

Ah, bir zamanlar rüzgâr bile sessiz,
Bir kar tanesi kadar temiz kalplerdik.
Avuçlarımızda güneşi saklardık biz,
Bir bulut gölgesine umut beslerdik.

Tahta arabalar süslerdi düşlerimizi,
Yokuşlar bile gülümserdi bize o zaman.
Bez mendile sardığımız sırlarımız vardı,
Bir çiçeğe fısıldardık, büyüsün diye inan.

Toprak kokardı dizlerimiz,
Bir yara kabuğunda yaşamı öğrenirdik.
Annemizin sesiyle başlardı her sabah,
Ve akşamları, taze ekmek kadar sıcaktı evimiz.

Ah çocukluğum, nasıl bir rüya gibi geçti,
Denizle gökyüzü arasında bir masal gibiydi.
Kırık bir oyuncak büyürdü ellerimizde,
Ve hiçbir ağlayış, bugünkü kadar sessiz değildi.

Şimdi büyüdük, ağırlaştı ellerimiz,
Gülüşlerimiz yorgun, ırak gözlerimiz.
Ama ne zaman bir çocuk gülerse sokakta,
Kalbimizde yanar aynı ışık o anda.

Çocuk gülüşleri aynıdır…
Değişmez dünyanın her köşesinde.
Zaman geçse de şehirler değişse de,
O saf sevinç, o yeryüzü mucizesi neşe,
Tanrının kutsadığı tek sestir belki de.