Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
ÇOK GÜZEL
Nisan da yağışlı havalara neden
bu kadar çok acıdığımı anladım.
Çünkü ağlayan yüreklere benziyor.
Hele bir de kuruyan yapraklar ayaklar
altında eziliyorsa..
TEBRİKLER SAYIN KAVAS
Savaş...
İnsanın kendi eliyle yaşadığı, yaşattığı en büyük kabus...
Özellikle çocuklara!
Ve işte önümüzde, canlı yayında her gün..
Irak'ta, Libya'da,
Suriye'de
Ve şimdi de Ukrayna'da!
Ellerini ovuşturanlar ve savaştan beslenenler hiç değişmiyor!
Figüranlar değişiyor sadece...
Ortadoğu'da, Doğu Avrupa'da..
Şu "doğunun" batıdan nedir çektiği!
Farkı nedir?
Batının çocuklarını "analar" doğruyor da,
Doğunun çocukları "kimliği belirsiz mi?"
Yazıklar olsun!
Yine diyorum, yaşadıkça demeye devam edeceğim..
"BATSIN SİZİN MEDENİYETİNİZ!"
Tebrikler İbrahim, Kardeşim....
Şiirinizi ve hikayesinik usta kaleminize saygı duyarak okudum.İçinizde kopan fırtınayı dizelere dökmüğsünüz.Kaleminiz daim ,ilhamınız bol, ömrünüz uzun olsun...Esen kalınız...
Bu şiir ile ilgili 13 tane yorum bulunmakta