Çocuk Gözlerde Ölüm. Şiiri - Osman Özdemir

ÇOCUK GÖZLERDE ÖLÜM.

Akan sel değil.
Çocuk gözyaşlarıydı.
Ortalığı yakan dumanlarda.
Kavruldu çocukların gözleri.

Kafileler halindeydiler.
Dağları aşıyorlardı katarlarıyla.
Yükün ederek gözyaşlarını.
Arkalarından gelmekte olan bombalardan.
Aşıyorlardı heyulâsı dağları.

Kanatları kırılmıştı her birinin.
Kimi çıplak bedenli, kimi üşüyen tenli.
Bir insanlık ayıbı gibi aşıyorlardı.
Dağların üzerinden, insanca yaşamaya.

Ağlamazken büyükler utançlarından.
Çığlık çocuklar kaplamıştı dağların eteklerini.
Sen bile duymaktaydın, körpe kuzuların feryatlarını.
Vicdan olmuştu sağır, diller buz bağlamıştı.
Ağlayan çocukların duyulmuyordu feryatları.

Vakitleri azdı yaşama varmak için.
Kör kurşunlara gelmek an meselesiydi.
Kimi çıplak, kimisi yalın ayak.
Kalabalığın çokluğundan, seçilemedi çıplaklıkları.

Burası ne Şam, nede Halep'ti.
Nede kadim dinlerin yurduydu.
Ne bir sevda biterdi, taş basılmıştı.
Kuytuluklara saklanmıştı aşkın gözyaşları.

Burası bir ateş cehennemiydi koruyla.
Yanmaktaydı çocuk bedenleri.
Kimseler uzatmadı ellerini çocuklara.
Bıraktılar öylece Halepçinin içinde onları.
Yanarken çocuk bedenleri kokuyla.
Nasıl bir insanlık bu.
Nasıl bir vahşettir bu.
Diye.
Dağları kaplamıştı.
Çocuk gözyaşlarının suları.

Ve öylece öldüler.
Öylece yok oldu çocuk gözleri.

Bize bakarak.
Ayıbımızı hatırlatarak.
Vurarak vicdanlara sillelerini.

Cennet çocuk oldu onlar.
Dar gelen dünyanın masumlarıydı.
Onlar.
Koştular cennetin kapılarına.
Melekler kapıda.
Kucakladılar çocukları.

Güldüler.
Güleç oldular melek kanatlarda.
Erdiler.
Huzura.
Huzur bahçelerde.
Yeniden.
Çocuk oldular gülerek