Çocuk Gözler Şiiri - Osman Murat Köktaş

yaralı bir çocuğun bakışlarıydı gözlerimdeki kimi zaman,
hasretin yüreğinde biriktirdiği özlemle saldıran...
belki bu özlemdi, bu yaşanamamışlıklardı, hafızamı kuvvetli kılan...
babasız doğdum ben, babaya hasret büyüdüm ben,
sonra belki de en güzel günlerini yaşadım babamla ben,
ama unutmadım, unutamadım özlemlerimi...
bu yüzdendi belki de unutamayışım hiçbirşeyi...
bir gecelik uykuyu,
bir günlük geziyi,
bir akşam yemeğini,
bir kazayı,
bir şakayı,
bir futbol maçını,
bir hatayı...

yaşamımın her anından kareler dolanıyor gözlerimin önünde 2 yaşından itibaren...
neleri silememiş hafızam, neleri silmek istememiş kimbilir...
yürüdüğüm yolları,
gittiğim yerleri,
tuttuğum elleri...
kirlenen yüreğimi unutamayışımın nedeni,
belki bu özlemdi hep...

bir çocuğun yaralı bakışlarıydı gözlerimdeki; kimi zaman,
hasretin yüreğinde biriken özlemle saldıran...

bir oyun parkındaki eğlenceydi, beni çocuklaştıran,
bir çocuğun elinden tutup onu mutlu etmekti, olgunlaştıran...
oynadıkça çocuk oldum,
oynadıkça büyüdüm,
büyüdükçe küçüldüm,
küçüldükçe büyüdüm...

sonra;
hayat, tanımını yazdırdı bana,
düğün, cenaze ve doğum...

“Biz bu masada hep varız,
hayat bizi, biz hayatı yoklarız,
gün gelir, kalkar gideriz.”

--

Birine sarıldım, bir kaç gün önce,
geçmişten birine,
geçmişe...
geçmişime...
öyle özlemişim ki anılarımı,
susmadan anlattım, susamadım...
anlattıkça susadım, susuz kaldım...
ertelediklerimin,
gizlediklerimin günyüzüne çıkmasıydı sözlerim.

Saklambaç oynadığım, göğermiş çalılıkların arasından sıyrıldım...

bir eli tuttum; özlediğim,
biz göze baktım; özlediğim,
bir dudağa baktım; özlediğim,
titreyen...
konuştukça,
konuşamadıkça,
sustukça,
susadıkça titreyen...
bir çocuğu mutlu etmek en büyük mutluluktu,
mutlu oldum...
büyüdüm...

gözlerinde küçüldüm...

Sonra hayat tanımını yazdırdı bana;
en büyük gerçektir,
ölüm...

(2011)