Çocuk Gibiyim Şiiri - Abdulkadir Çakmak

Anne!

Çocukları küçük kurşunlarla mı öldürürler diyen.
Bosna'lı o çocuk gibiyim şimdi.
Ölümden korkmayan,
Bir namussuzun düşmanlığından.
Müslümana olan kinlerinden korkmayan.
Çocuk gibiyim.

Ölümü bilen,
Ölümün küçük halini bekleyen.
O küçük çocuk gibiyim.
Acı çekmekten
Acılar içinde ölmekten,
Ölümün büyük halinden korkan.
Yorgun , ürkek ve çekingen.
O çocuk gibiyim.

Ege de sahile vuran ayla bebek gibiyim.
Çaresiz ve yalnız, kimsesiz.
Ummanda yalnız başına.
Bir kuru yaprak gibi savrulan
O çocuk gibiyim.

Ölümü her nefeste biraz daha hisseden.
Her nefeste biraz daha suya batan.
Hayat bulsun diye uzanacak bir eli olmayan.
Gönlünde saklayan bir yürek olmadan.
Anasız, babasız.
Yalnız kalan.
Yalnız ölen.
o çocuk gibiyim.

Hepinizi Allah şikayet edeceğim diyen
müslüman çocuk gibiyim.
Yıpranmış, ezilmiş haldeyim.
Hayalleri yıkılmış,
Yuvası mahvolmuş.
Çocuk dünyasında ölümü tanımış.
Kin'e nefret'e tanık olmuş.
Aç ve çaresiz ama Allah diyen.
O çocuk gibiyim.

Trabzon yaylalarında
Eren bülbül gibiyim.
Daha on altısında
Bir Metehan.
Bir Alparslan
Bir Yavuz olan.
Çanakkale de ki onbeşliler gibi.
Vatan diyen.
Ölümü korkutan.
Ölüme meydan okuyan.
O çocuk gibiyim.

Ölümü göze almış kahpeliğe karşı.
Korkmadan, cesurca
Canakkale de şehit olan atası.
Yemenden dönmeyen dedesi gibi.
Kına yakarak evladını ölüme gönderen nenesi gibisi.
Vatan ve milet,
Bayrak ve devlet diyen.
O çocuk gibiyim.

Kahpeliğin piç kurşunlarına göğüs geren.
Namussuzluğa,
Namussuza karşı bir aslan gibi duran.
Vatan evladı, vatanın kendisi
İyi ki varsın dediğimiz
O çocuk gibiyim.
Eren bülbül gibiyim.
Şimdi.