Çocuk Gibi Şiiri - Bahtiyar Özmen

Ellerim boş kaldı sanki bir çocuk gibi
Masumca sevdim zaten hep seni
Fakat kapanmadı uçuşunla pencerem
Getirdiğin ayaz doldurdu yüreğimi

Hoş içeriside soğuktu ya bana
Ben karanlığımdan kaçıp sana sığındım
Gerçekleri bilsemde hayalinle ısındım
Sana geldim dikenin gönlümü kanatsada

Devriliyor gidişinle son ağacım
Halen sanki geldin gibi konuşuyorum
Seven bendim sen ise düşlerimdin
Oysa hiç gelmemiştin öbür yarım

İçimde kalmış son insanlığım
Elveda demeye varmıyor dilim
Gözlerinde saklı yaşanmamış anılarım
Ben seni en derinimde gizledim

Yazdıkça yazar samimiyse şair
Yazılan anlamıyorsa kalem hüzne esir
Beden bir yere kadar dayanır acıya
Fakat ruhun ızdırabı o ebedidir