Çocuk Düş me'lerim... Şiiri - Nevin Akbulut

Sen gittin!
Gözlerimden uzaklaştın,
Sen düş/tün..
Uzaklara yakınlaştın,
Bana uzaklaştın..

Takvim yaprakları kimsesizdi,
Şehrimde.
Ve martılar sessizdi..
Senin gölgende..

Unutuldun!
Şehrimde unuttu herkes yüzünü..
Gölgen bile
Yalnızlaştı..

Deniz kokan kuşlar,
Seni öpemezler artık!
Gölgen bile
Ç/Alındı…

Seni özlemek!
Bir ölü’yü anmakla eşdeğer..
Ve o kadar değişmez gerçek..
Fotoğraflardaki Sen bile flu…

Mutluluk hüznümde gizli..
Düş’lerimde Düş/melerimde Eftelya!
Buğulu Yeşil hüzün rengi
Şarkılarımız kan-revan…

Susuz çöllere esen Rüzgar’sın şimdi!
Ne Deniz’in kaldı ne Mavi’n!
Kuruyan bir Dal’sın şimdi,
Kendimi astığım..

Umut’la aramı açansın!
Ondan çok Sana bağlandığım..
Kalbimin tam orta yerinde keskin bir ağrı
Çocuk Düş’lerimin katili..

Gökyüzümün susmaz Yağmuru!
İçimin dinmez Hülya’ları..
Zehirli tasta içeyim Mavi’yi,
Beni yağmurlara gömün…

Sen gittin!
Küçük kız büyüdü…
Ama ölmedi..
Çocukluğu ölmedi..

(Yedi-Ekim-İkiBinOnBir*18:10)