ÇOCUK CEKET ve ÇOMAR Şiiri - Naime Özeren

İçinde büyük bir heyecan vardı
Takım elbise giyiyordu ilk defa
Görenler adam olmuş sanacaklardı…
Biraz da geç kalmıştı okula,
Nerdeyse az sonra zil çalacaktı
Baktı ki olmuyor, koşmaya başladı

Mahallenin sevimli köpeği Çomar da
Hemen arkasındaydı…
Usluydu aslında, kimseye saldırmazdı.
Çomar’ın takibi pek dostça sayılmazdı.
Çocuk kaçtıkça köpek kovaladı,
Çocuk kaçtıkça köpek kovaladı.
Çok uzun sürmedi bu kovalamaca,
Yarışın galibi Çomar’dı.
Koparmıştı yeni ceketten bir parça
Parça deyip geçmeyin, büyükçeydi biraz da.

Kıt kanaat almışlardı takım elbiseyi,
Çok üzüldü çocuk, bıraktı okulu, dersi,
Yakalamaya çalıştı köpeği.
Sırf anne babası üzülmesin diye
Alıp parçayı köpekten, dikecekti yerine.
Ne diyecekti yoksa akşam eve dönünce?
Bu sefer kovalamaca döndü tersine;
Köpek önde çocuk geride, koştular epeyce.
Çocuk galip çıktı bu yarıştan
Parçayı kapmıştı Çomar’ın ağzından
Bizim muzaffer komutan! ! ! ...

Okuldan dönünce duydu:
Çomar’ın kurbanları tam beş çocuktu.
Talihsiz Çomar meğerse kudurmuştu.
Parçayı ağzından alayım derken
Çocuk az kalsın canından oluyordu.
Kırk gün üstüne titredi herkes
Acaba çocuk kuduruyor mu?
Kimselere bir şey olmadı şükür
Ne olduysa, ceketle Çomar’a oldu.

Sanki asırlar geçti aradan,
Dönmüştü ölümün kıyısından.
Ama ne zaman yeni bir ceket giyse adam;
Gözlerinden yüreğine iki damla yaş akar,
Zavallı Çomar’ın ardından…