ÇOCUK: Bal Ayısı Şiiri - Fevzi Günenç

Kız kardeşim Cimcime beş yaşına bastı. Yine de “r”leri yerli yerinde kullanamıyor. Bu yüzden ben evimizin kahraman erkeği Kıvırcık, az kalsın evimizin Korkak Tavşanı ilan edilecektim.

O sabah Cimcime bahçede salıncakta sallanıyordu. Ben ne yapıyordum, şimdi aklıma gelmiyor. Kız kardeşim ansızın bağırarak bize doğru koşmaya başladı.
— Anneee! Bahçemizde ayı vay!

Ayı mı? Ne ayısı? Bahçemizde ayının işi ne? Bizim armut ağacımız yok ki onu yemeye geliş olsun. Bilirsiniz ayılar armudu sever.

Kız kardeşim bağırarak eve doğru koşmayı sürdürüyordu.
Annem de benimle aynı fikrimdeydi. O da Cimcime’ye doğru koşarken soruyordu:
— Bahçemizde ayının ne işi var kızım? Hani ayı nerede? .. diye bağırıyordu.
— Oyada, oyada…

Eliyle salıncağın olduğu yeri gösteriyordu. Şöyle bir baktım. Ortalarda ayı filan görünmüyordu. Her halde bir yerlere saklanış olmalıydı kocaoğlan.

Paniğe gerek yoktu canım. Belki de Cincime abartıyordu. Ayı diye korktuğu şey bir yavruydu. Şipşirin, toramancık küçücük bir ayı…

Annemle kız kardeşim çağrışıp dururken ben ne yapıyordum? Belki siz bunun adına korkaklık diyeceksiniz ama yanılıyorsunuz. Demek ki beni tanımıyorsunuz. Benim bir adım Kıvırcıksa, öbür adım da Kahraman Yürek.

Ben o sırada masanın altında pusuya yatmış bulunuyordum. İnsan yapacağı içi planlarken sakin, güvenli bir yerde olmalı değil mi?

Annem, Cimcime’yi kucaklayıp eve girmişti. Bir yandan öperek onu sakinleştirmeye çalışıyordu. Bir yandan da soruyordu.
— Ne ayısı kızım, söylesene…

Cimcime hem hıçkırıyor hem de yanıtlamaya çalışıyordu annemin sorusunu.
— Bal ayısı anne, bal ayısı…

Annem bir kahkaha attı.
Bu da neyin nesiydi şimdi? Bizim bahçede bal var mıydı ki? ..
Bu kez bana seslendi annem.
— Konu anlaşıldı. Tehlike geçti. Artık masanınm altından çıkabilirsin Kıvırcık. Cimcime’nin koktuğu ayı değil. Arıymış. Bal arısı... Hani hala “r”leri “y” gibi söylüyor ya…

Dev Adam havalarında çıktım masanın altından.
— Ben de gerçek ayı sandım… dedim. Masanın altında, sizi nasıl savunacağımı düşünüyordum.

Sonra kız kardeşime döndüm.
— Sen de pireyi deve yağmakta bire birsin ha Cimcime! dedim. Mini minnacık bir arıdan korkacak ne var? Arı değil de ayı olsa n’olacak. Burada sizi savunacak biri bulunuyor.

Annem gülüyordu:
— Hani? Kim? Nerede? ... diyerek çevresine baktı.

Cimcime sakindi atık. Bana yanıt verdi.
— Ama o beni sokabiliydi Kıvıycık…

Neyse, bir tehlikeyi de böylece atlattık. Babama söylesem de bana bir Dev Çocuk giysisi mi diktirse acaba?