Çocuk Aşkım Şiiri - Yılmaz Bekaroğlu

Sen hiç çocuk gözlerimin bakışında aşkı gördün mü?
Sen hiç kirpiklerimin üstünde aşkı,
gizli dudaklarımda sakladığımı gördün mü?
Senin hiç çocuk yaşta elinden,
çocuk sevdân alındığını gördün mü?
Sen hiç itilip dövüldün mü?

Bir taş gibi büyüdü içimde sessizlik,
her susuş bir yara, her bakış bir çığlık.
Kalbimden kopan bir kelimeye bile izin yoktu,
çünkü çocukken bile susmak öğretildi bana.

Bir salıncak vardı, kırık iplerinden umut sarkardı.
Sen o ipleri tutmadın hiç,
ben düşerken rüzgâr bile dönüp bakmadı.
Yüzümde toprak, içimde senin eksikliğin.

Bir defterim vardı, sayfaları beyaz,
adını yazdım gizlice, sonra sildim.
Sildim ama izi kaldı mürekkepte,
tıpkı kalbimdeki o ilk korku gibi.

Sen hiç ağlamayı utanarak öğrendin mi?
Ben gözyaşımı yastığa değil, gölgeme akıttım.
Bir gün biri duyar diye sustum,
çünkü kimse anlamazdı çocukların acısını.

Bir oyun vardı, adı “mutluluk”.
Ben hep ebe olurdum,
kimse yakalanmak istemezdi bana.
Belki de ondan hep yalnız kaldım sonunda.

Ve şimdi büyüdüm sanıyorlar,
ama ben hâlâ o çocuğum içeride.
Kirpikleri ıslak, kalbi yamalı,
ve bir tek cümleyle yaşar hâlâ:
“Sen hiç çocuk kalbinin sesini duydun mu?”

Bir gün biri gelir belki,
o çocuğun elinden tutar usulca.
Ve o zaman anlar dünya,
aşkın bile bazen çocuk kaldığını.