Çocuk Şiiri - Kaan Ali Kolcuoğlu

Susmak istiyorum avazım çıktığı kadar
Susamıyorum!
İçimde devasa hezimetler taşıyorum
Dünyam yıkılıyor
Duvarlarım, kalelerim, binalarım, umutlarım
Yorgun...
Yaşlı...
Çaresiz...
Kimliksiz kalıyor sancılarım.

Ortacıyı oynuyorum sanmalarındayım
Hep oyun dışıyım oysa
Kimseler sığmıyor içime
Ben kimselere.

İsyan taşkınlıklarıyla sorguluyorum adaleti!
Cevaplar ise sus duvarlarında
Evraklar geçiyor önümden
Mübaşirin yüzünde aynı telaşasızlık
Hâkimin kıramadığı, kırsa geri gelir mi kalemi?
Minnetsiz daktilo...
Soğuk masa...
Soğuk oda.

Hocanın ise ezber kelamı “günahtır, yazıktır sabilere”
Kara kaplı kitaptan
Cevap hep aynı “cehennem sonu”
Ya şimdiki cehennem?
Yaşanılan, yanılan...

Yağmur altı çocuklar görüyorum köprüsüz
Sığınamayan...
Dirseklerine kadar ay ışığı
Gözlerinde canhıraş yalnızlık
Ölüm bekleyişi!

Sevmelerin terkinde bırakılan, piç edilen yaşamları
Ortak kader tamlaması, köşecilerin züğürt tesellisi
Zaferden çıkan bir savaşçının az evvel ki ürkek tedirginliği
Yenmenin acı keyfi
Yenilmenin ise utancı.

Ağla be çocuk
Ağla...
Kaç yağmur sonrası yıkandı günahları seni izbeye çeken adamların.
Etine değen elleri kaç çocuk feryadı
Kaç günahkar tohum bıraktı ince zayıf cılız seslere
Kaç can daha dayanır cehenneme?

Yokluğunun pahasına tükür be çocuk
Seni anlamayanlara
Senden utananlara
Seni sana vuranlara
Senin için kararlar alıp
Yatağında huzurla uyuyanlara.

Bir kuru dala tutunup
Bir lokma ekmeğe göz zinası yaparken
Kırılma be çocuk senden çalınanlara
Kağıttan yaptığın evin kapı önüdür
Seni ondan ayrıştırıp
Kirletmeyen.

Şimdi uyu be çocuk
Uyu da uyanma
Masalların bağrı saklasın seni
Anne gibi sarıldığın
Kartondan yorganın.