Çocuk Şiiri - Ercan Üzümcü

Hayat garip ise sebebi insanlardır çocuk
herkesi aynı anda şekilsiz bir taşın üstüne otururken veya
kaldırım kenarlarında iki büklüm halde görebilirsin bir mecrada..
Hangisi mutluluk göz yaşı döküyor
hangisi boğazları düğüm eden o zehir zıkkım acıyı damıtıyor gözlerinden bilemezsin...
Toplu alanlarda bazı yasakları vardır memleketin
ve memleketin yasakları kadar insanların da yalanları vardır genişçe toplu alanlarda..
Mesela geçersin bir kenardan öyle usulca
hiç derdin, tasan yokmuş gibi gülümsersin başta hayata,
sonra gözlerini dört açarak seni izlediklerini sandığın insanlara..
Ağzının kulaklarına varması için verdiğin çaba geriye sadece derin bir düşüncesizlik bırakır..
Senin mutlu olman mutlu etmez çoğu kimseyi,
acı çektiğin anlarda hayat seni insanlara hatırlatır...
Bazen olur ya böyle yanında gölgen bile olsun istemezsin
yalnızlığın bile yanındayken yalnız hissedemezsin
işte o sıralarda belli eder kendini doğacak sabah veya zemheri soğuk gece..
İki üç kitap okursun biraz da müzik dinlersin eğer zevkli biriysen
bir süre idare eder seni bu duvarları kitaplarla örülen çilehanen
sonra garip bir şekilde bir cana hasretlik duyarsın
hem de hiçbir vasfı yokken senin nazarında
hem de hiç oturmuşluğun kalmışlığın yokken en azından bir bankta..
Eliyle mutluluğu itenleri görürsün biraz dikelip bakarsan
diliyle sevgiyi iletenleri görürsün..
sonra ne olacak diye soracaksan eğer
sonra oturacaksın şekilsiz bir taşın üzerine sende
sebepsizce ağlayacaksın ve özgürce
çünkü ağlamak güzeldir çocuk
ağlamak anlamaktır..
ağlamak anlatmaktır
ağlamayı unutma çocuk...