Çocuk Şiiri - Bilal Yılmaz

Bir gün şiirsiz kalırsan çocuk,
Korkma.
Hiç bir şair arzulamaz zaten mutluluğu,
Huzur satır aralarında saklıdır her zaman.

Bir gün vazgeçersen gülü sevmekten,
Etme çocuk, vazgeçme gülmekten.
Hiç bir gül arzulamaz zaten sevilmeyi,
Kokusu, vadesiz patlamış tomurcukların uçlarında saklıdır güllerin.

Bir gün bırakırsan duymayı insanları,
Devam et çocuk.
Zaten vazgeçti insanlar anlatmaktan,
Kimsenin sesi çıkmıyor ağlamaktan.

Bir gün karanlıklar evlat edinirse seni,
Sarıl doyasıya çocuk.
Çünkü yalnız kalışlar karanlıklara yakışır.
Ay dişlerini gıcırdatır seni seyrederken...

Vazgeçersen sevilmekten bir gün çocuk,
Pişman olma sakın.
Zaten senin yalnızlık akar gülüşünden,
Hem şu dünyada kim ne anlamış sevmekten?

Bir gün tenine dokunursa bir papatya,
Derse ki sana dünya ne güzel yer,
Unutma yalan söyler çiçekler.
Aldırma çocuk.
Sadece sayfalar beyazdır,
Ve şiirlerle karalanmış ömrümüz.

Bak gözlerime çocuk,
Ve yalanlar süsü olsun kelimelerin bugün.
Anlat bana.
Bir gün şiirlerle dolacak de gökyüzü.
Sıcaklığında ısınacağız güneşin;
Ve hiç olmadığı kadar gür çıkacak sesin.

Kandır beni çocuk.
Geceyi beyaza boyayalım,
Ve mutluluk sarsın her yanı.
Sahtesi tescillensin gülüşlerin,
Kirası ödensin gölgelerin.

Düşünmeyelim çocuk,
Bugün bitmesin, görmeyelim yarınları,
Böylesine bilirken gelecek karanlıkları.

Çok yoruldum çocuk,
Dünya başımı döndürüyor benim.
Bir sonu var mı bu kederin?
Varsa ne zaman?
Ciğerim yanıyor nefes aldığım her an.

Gidelim çocuk,
Vazgeçelim güneşli günlerden.
Mutluluğu yapmacık masallardan,
Vazgeçelim her vakit umutlanmaktan.

Suyu çıktı artık çocuk.
Köklerimiz koptu topraktan çoktan.
Son sözlerindeyiz şarkıların,
Yorulduk yalnızlığı taşımaktan.

Bir bahar günü ölelim çocuk,
Bırak vedaları şiirlerimizden çıkarsınlar.
Anlasınlar her şiirin dünyaya bırakılan bir veda olduğunu.
Ve görsünler dertsiz yüzümüzü.
İlk kez ve son kez şahit olsunlar bize.
Kar yağsın toprağımıza çocuk,
Ağlayalım,
Ama titremesin bu sefer bedenimiz.
Ya da ıslanmasın yanağımız yakıcı bir damlayla.

Bizim öykümüz de böyle bitsin.
Kazma kürek anlatsın size bizi.
Toprağımız anlatsın.
Ölümün inadına bir çiçek açsın;
Başucumuzda.

Her parçamızda bir kez daha kahrolalım çocuk,
Dibine varalım ağlamanın.
Dünya kalksın yaslandığı yerden.
Rahatını bozalım bal yapan bir arının,
Onu çalmaya yeltenen bir ayının.

Ve hiç bir zaman büyümeyelim çocuk,
Çünkü büyümek, yakışmıyor bize.