Çocuk Şiiri - Habib Umutlu

“hey çocuk!
çocukluğum!
seni yaşamak istiyorum
yeniden, günahlardan uzak
mutluluğa yeni baştan ses etmek istiyorum
kollarımı olabildiğince açarak, gökkuşağına
“gel eyy, ben geri geldim işte, ben burdayım
ya sen nerdesin mutluluk! ”

ve iğde kokularını getiren yelleri soluyarak
süzülmek istiyorum bozkırda inceden bir yağmur başlarken
yeniden, telaşı kanatlarında bir kırlangıç gibi…”

işte öyle çocukluğum, öyle desem,
tüm günahlarıma rağmen
kabul eder misin?

kırık dökük yaptığım
hiç göklere bırakmayı beceremediğim
uçurtmalarım!
yeniden yapsam sizi
tüm beceriksizliğime rağmen
ama hesabı, çıkarı henüz öğrenmemiş
bir burnu sümüklü çocuk saflığıyla
bir de kuyruk taksam, uzunca şöyle
uçar mısınız
mazimizin hatırasına?

gökkuşağına asılı düşlerim!
tüm renginizle…

uğurböceklerine fısıldadığım dileklerim!
tüm masumiyetinizle…

ve karalastiği yırtık
yüreği tık tık
kelebekleri kovalayan çocuk ruhum!
tüm heyecanınla…

size yalvarsam, yakarsam bir dilenci gibi
yeniden bana gelin desem
tüm yüzsüzlüğüme rağmen
gelir misiniz?

yeniden yaşamak istiyorum, günahlardan uzak
yeniden yaşamak istiyorum, yüreğim temiz, alnım akupak

ah! yeniden yaşamak isiyorum
yalnızca umud ederek, yalnızca severek
ve her sabah rüzgarı terkisine alıp
dağlara koşarak
ta yükseklerde
en yükseklerde
uçurtma uçurmaya giden bir masal sevdalısı çocuk gibi işte,
ben gibi yani…