Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
'çocuk kalmayı becerememiş ve kirlenmişler' anlar mı ki sırtı dönük parkta oturanın kafasından ve kalbinden geçeni? kendince saçmalıklar ve 'belki' ler üretir. Bilemez..Hiçç de bilemeyecek. Hissedemediği sürece bilemeyecek...
ahan da sanki ben :(
o çocuk büyüyüp adam olduğunda, hep aynı yaşta kalan bir çocuk taşıyor beraberinde, kendi içinde.. hep aynı umutla, hep aynı ışıkla ve inatla, bilerek zorluyor bütün kapılarını ömrün, daha güzel, daha aydınlık, aşk dolu ve daha yaşanır bir dünya için.. yoksa ne diye sızlayabilir ki için, bir bankta dünyaya kapatarak kendini...... kutlarım hocam.. çok güzel bir şiirdi.. saygılar sunuyorum..
Kendi çocukluğumuzun içinde yaşar bütün çocuk öyküleri ya da anıları... Bir tarafında mutlaka kendimizi buluruz...
Akıbet de aynıdır bütün öykülerde...Bir parkta sırtımızı döner yaşama, öyle otururuz...
Kaleminize sağlık sayın İrfan Çelik...
Anlayamadan oldu her şey
Birden bire oldu
Şimdi parklarda oturuyor sırtı dönük
Kocaman bir çocuk.
Hayalimizde büyütüp sakladıklarımızı hiç unutmayacağız; bizden başka onu bilen de olmaz... Arada bir özenle açıp yoklar, gülümseyip severiz... O, bize yeter; işte bunun için, çocukları, çocukluğu özleriz... Koskocaman yetişkin olsak da... Yeter ki çocuklar ağlayıp solmasın...
Yazan gönle teşekkürler... 10 puan +ant. Işıklı sevgilere bir gülümseyişti...
Göz açıp kapatıncaya kadar .. İşte o kadar çabuk.. Geriye dönüp bakıldığında an gibi geliyor insana ama yaşarken ne kadar uzun bir yol geliyoruz çoğu kez değerini bilemeden..
İçimizde ki çocuğa bile sahip çıkamadığımız zamanlar yok mu..Hiç olmazsa o sese kulak verelim..Parklara sırtımızı dönüp oturduğumuz anlarda...
Harika bir şiir okumanın keyfiyle kutluyorum. Saygı size.
Oysa ne kadar öykünürdü dayısına, amcasına, hiç kimse yoksa babasına... Onlar gibi olsaydı bir... Çıksaydı sakalı, bıyığı... Korkmasaydı kimselerden... Tepeden baksaydı insanlara, çocuklara...
Hele bir de çocukları olsaydı...
Oldu... Büyümek için özel bir çaba harcamadan büyüdü. Derede kavak gibi... Dal, budak saldı... Köklendi, gövdesi giderek kalınlaştı... Doğduğu yerde değil, doyduğu yere bağlandı...
Ne bilsindi büyüdükçe büyüyecekti sorunlar... Zamanla ömür arasında ters bir orantı olduğunu hiç düşünmemişti ki? Hep alnına doğacak sanmıştı güneş...
Şimdi yılları biriktirmiş tespih tanelerine ağır ağır çekiyor, ağır ağır çıkıyor merdivenleri...
Sırtı güneşe dönük...
Sabah şimdi İrfan Bey... Güneş bütün ihtişamıyla penceremde... Çocukluğum çağırıyor kırlara, bayırlara ama 'dizlerim' aynı görüşte değil...
Etkili, serüvenimizi düşündüren güzel bir şiir...
Kutluyorum...
Anlayamadan oldu her şey
Birden bire oldu
Şimdi parklarda oturuyor sırtı dönük
Kocaman bir çocuk.
Evet bir zamanlar hepimiz bir cocuktuk , giden gunler geri gelmiyor ...siir finalde Beni biraz gulumsetti ,zevkle okudum, guzel ve sade bir siir olmus tebrikler. Suayip Resadoglu
Bu şiir ile ilgili 8 tane yorum bulunmakta