Çocuk Şiiri - Mükerrem Yılmaz

Yeniden alevlendirdin,küllenmiş duygularımı.
Bir başka okşadın susamış yüreğimi,
Sen yazdın ben okudum
Ben konuştum,olmaz olamaz olmamalı dedim,
Sen dinledin.
-“Neden dedin neden?
-Ben küçüğüm diye mi?
-Küçükler sevemez mi?
-Ne olmuş yaşınız büyükse,sevgi engel tanır mı?
-İsteseniz de istemeseniz de ben sizi hep seveceğim,
-Siz seyredeceksiniz.
-Gün gelecek siz de seveceksiniz.”
derken,kendinden emin bir tavırla.
-Hayır dedim.
Aslında ben hayır’ı kendime dedim,
Elli yıllık ömür beyhude geçmiş zaman
Bunu öğrettin çocuk, tam bu zaman.
Ben senden değil, kendimden korktum.
Bakamadım aşk ve sevdayla bakan gözlerine,
İnandım bütün sözlerine,hep kendimden korktum,
Ben gözlerinde ve sözlerinde hapis kalmaktan korktum
Ben kendimden korktum çocuk.
Söyleyemediklerimden, söylediklerim, fazlaydı.
Anlayamadın.İyi ki de anlayamadın.
Aslında ben sana değil, kendime hayır dedim.
Söylediğin gibi oldu, onca çabadan sonra
Söz geçmedi yüreğime,
Havva’nın yasak elması gibi,
Yasak bir sevdaya tutuldum.
Söz geçmedi yüreğime,
Kendi yüreğime söz geçirmekti maksadım,
Ben senden değil,kendimden
Sende tutuklu kalmaktan korktum.
Çocuk!