Çocuk Şiiri - İdris Akmetin

Küçük bir çocuktu Artuk
Hem öksüz hem yetim
Kulaksız Mehmet'in oğlu
Kimsesiz, dost canlısı çocuk
Saçları kıvır kıvır
Gözleri boncuk boncuk.
Bir elinde boya sandığı
Bir elinde kırık fırçası
Eli, yüzü boyalı
Mavi gözlü, utangaç
Kirpikleri nemli, yüreği pek,
Gözü tok
Ayağında papuçu,
Cebinde meteliği yok.
Asla kimseye minnet etmez
Başı dik, gururlu
Eğilmez, bükülmez
Onurlu çocuk.
Siftah yapamadığı
Soğuk bir kış günü
Açtı karnı guğulduyordu
Haylaz arkadaşına uydu
Sıcak bir somon alıp kaçtı
Hemen oracıkta yakalandı
Kollarına kelepçe vuruldu.
Artık o da nefret ve kin doluydu
Oysa daha dün,
Doğan her çocuk gibi
Umut ve sevgi doluydu.
Ümitleri hayalleri vardı
Bir somon çalmanın
Suç olduğunu bilmiyordu,
Ne sığınacak babası ne anası
Nede gidecek bir yeri yoktu.
Kömürlüğünde gecelediği
Amcası suçlu diye kovmuştu.
Çoğu gün köprü altlarında
Sokaklarda kaldı
Bir gün alnındaki damgayı söküp
Onurlu yaşayabileceğini umuyordu.
Gücü yetmedi, söküp atamadı
Biri tutsa elimden diyordu
Şu dağları nasıl deviririm
Arslan gibi kükrer tepeleri düzlerim
Tutmadı hiç kimse elinden
Bir hataydı, bir çocukluktu
Yapmam bir daha dediyse de
Anlamadı kimse dilinden.
Oysa her gece kurduğu
Ne güzel hayaller vardı
Yıllarca itildi, kakıldı
Sabır etti, asla yılmadı
Masumluğunu biliyordu
Çalıştı didindi yılmadan
Çırak, kalfa, Nihayet usta oldu
Çırakları, kalfaları ona usta
Diyordu bazıları ise, hala suçlu
İtilmese hiç suçlu olur muydu
Tutulsa elinden doktor, mühendis,
Belki polis ya da öğretmen olurdu.