Çocuk* Şiiri - Bayram Tunca

Yokken bile, hülyalara konuk olur
Hatta adı bile belleklere kaydolur
Her aile yuvası, onlar için kurulur
Sayısız kere, yüce divana durulur

Toprağa düşen cemre gibi düşerler
O deryada sırlı evrelerden geçerler
Bekleyenler kendilerinden geçerler
Aile onun için, her gün şafak sayar

Her çocuk ayın on dördü gibi doğar
Mutsuzluk ve kasveti obadan kovar
Gelişiyle haneye sanki güneş doğar
Bütün aileyi neşe ve sevince boğar

O içindeki akvaryuma göre şekil alır
Akvaryum bulanmazsa, o billur kalır
Bulandırılırsa akvaryum o da bulanır
Örselenen bir gül gibi çabucak solar

O kendisi küçük, hayalleri büyüktür
Hayalleri de hep istikbale dönüktür
Gözleri ışıl ışıl, o dili tatlı mı tatlıdır
Fiziken ve ruhen, enerji kaynağıdır

Dar gelir ona, evler, bağlar, bahçeler
Sığmaz kabına, kuş olup, uçmak ister
Hep kaf dağının arkasındakini düşler
O, bu yıllarını hep hülyalarıyla süsler

Çoğu zaman unutur açlığını oyundan
Çocuğun huyu, gelir kendi soyundan
Karakterini alır, ana veya babasından
Tez etkilenirler, bulunduğu ortamdan

Acizken, her şey tâ ağzına kadar gelir
Ama büyüdükçe rızkı ondan uzaklaşır
Daha sonra, hayat mücadelesi başlar
Hayat yolunda tek tek dökülür saçlar

O büyüse bile, nazarlarda hep çocuktur
Bazen duygu, bazen sevinç de çocuktur
O çocukluk yıllarının anısıyla mutlu olur
Gün geçtikce çocukluğunu çok arar olur

18.06.2002-14.14