Gül bahçemizin, bülbülüydün çocuk!
Her sabah, senin sesinle uyanırdı şafak
Gün; senin gülüşünle aydınlanır
Geceler varlığınla nurlanırdı
Hele birde; o güzelliğin ve saflığın vardı ya çocuk!
Melekler bile kıskanırdı
Lakin, uzun sürmedi bu mutluluk
Bir sabah, bir türlü uyanamadı şafak
Bülbül, uğramamıştı o gün gül bahçesine
Güller ve gocaları mahzun bırakarak
Belli ki, uçup gitmişti sahibine
Öyle ya; emenettin ne de olsa
Nasıl gönderdiyse seni,öylece geri aldı
Bize sadece hatıran kaldı
Her güle; gonca nasip olur ama
Bülbül nasip olmaz derlerdi, inanmazdım
Taki! bahçemize uğrayana dek
Bilseydim yokluğunun acısını, bu kadar bağlanmazdım
Terk edip uçana dek
Keşke; dalımda bülbül değilde, goncam olsaydın
Aynı havayı, ayni suyu, paylaşabilseydin bizimle
Keşke; ben kurusaydımda, sen uçmasaydın
Yaşasaydın bir ömür, rengarenk güllerimle
Kayıt Tarihi : 22.2.2007 12:06:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Ben bu şiirimi,sevdiğim bir arkadaşımın vefat eden küçük kızının anısına yazmıştım
Masumiyetin sembolü,
şefkatli sinelerin goncası,
en çok sevgiye muhatap
nazik ve nazenin güzellik.
Gözyaşlarının cennete
uğurladığı saf ve temiz
varlık, bizler de böyleydik
hani şimdi o masumiyetten
bir şey kaldı mı? Keşke
annem; öldü diye biraktığında
kalkmasaymışım. Şimdi günahlara
bulanmış çirkin yaşlı bir adam
olarak aranızda bulunmazdım.
SAĞOLUNUZ EFENDİM. SAYGILARIMLA
Dilerim,Yüce Tanrı,bundan sonra bahçenizde baharı,bir sabır mevsimi olarak daim kılsın ve unuttursun acıları...
Şiir güzeldi de,'kutlarım' diyemedim ağzım varıp da...
Saygılarımla efendim,
Ünal Beşkese
TÜM YORUMLAR (4)