Çocuk Şiiri - Neslihan Isındere

Yüzümdeki yaşam izleri
Her aynaya bakışımda
Bir kez daha çarpıyor yüzüme.

Avuçlarımda kalan son sıcaklıkla
Ellerimi uzatıyorum ardımdaki mutluluklara.
Hüzünlerim ise yapışmışlar yakama
İliklerime kadar üşüyorum...

Bir annenin biriktirdiği hasreti sarmalarken yüreğimi,
Görüyorum
Bir babanın yüksek sesiyle sönüyor
Bir çocuğun yüzünde açmak üzere olan gülüşü.
Üzülüyorum.

Alacakaranlık olmuşken her yer
Elimde kalan mutluluklarımı bırakacak bir yer arıyorum,
İçimde son bir umutla.
Köşe başındaki sokak lambasının dibine serpiştiriyorum bir kısmını.
Her gören nasibini almalı diyorum içimden.
Az ötede ki evin penceresinde genç bir kız,
Elinde sevdiğinin fotoğrafı
İnci gibi döküyor gözyaşlarını
Yolunu gözlediği sevgilisinin yüzüne teker, teker.
Sesimi çıkartmadan kapısının önüne bırakıyorum bir kısmınıda,
Sabah olduğunda gözyaşlarının yerini mutluluk almalı diyor çünkü içimdeki ses...

Tam eve dönerken, bir çocuğun hüznü çarpıyor gözüme.
Evet bu O!
Nerede yüksek ses duysa
Yüzündeki gülüşün açmadan kaybolduğu o çocuk!
Tutuyorum elinden
Hem ağlıyor
Hem gülümsüyor.
Ne oluyor demeye varmadan farkediyorum
Gülüşlerinin arkasından boyundan büyük hüzünleri sırıtıyor...
Kahroluyorum...

Tüm mutluluklarım senin olsun çocuk
Ben ölüyorum.