çok da çocuk sayılmazdık çocukluğumuzda
dünyanın yükü biraz da bizdeydi her zaman
atlas'ın çırağıydık bir nevi
dünyanın hamalı olmaktan
duramadık kurduğumuz düşlerin ardında
hep he-man ya da süperman olmayı bundan arzuladık
otuz santimlik omuzlarımıza büyüktü dünya
güçlü olmalıydık
büyüsekte güçlü olmalıydık
ağlamamayı öğrendik birileri bizi hırpalarken
gözlerimize hınç doldurmayı ama asla kusmamayı
belimize oyuncak silah takıp çekmemeyi
kırmamak için hep durmayı
hep susmayı
hep gülmeyi
hep düşmeyi
hep hırpalanırken öğrendik
çok da çocuk sayılmazdık anne
senin koynuna sığınıp ağlamayı arzuladığımızda
dişlerimiz dudaklarımızda içimize akıtırken
dünyanın zehrini
kokundan zırha bürünürdük
bir de elin dolaşırsa saçımızda bizden he man yoktu gezegende
içindeyken yavaş geçen yılların ardından
çocuk bedenimizi seksenli yılların birine diri diri gömüp
büyüdük çok da büyük sayılmadan
aynanın karşısında hep bir eksikle eksilttik hayatımızdan
oysa eksik dışımızda değil içimizdeydi
ve hayatla kirlettiğimizi alkolle yıkadık yıllar boyu
eksik büyüdü içimizde
biz doğduğumuz yıllarda başladı ülkedeki bütçe açığı
biz büyüdükçe o da büyüdü
madem sorumlusuyuz dedik düzeltelim
başlamadan bitti
ilk kez bir işe yarama çabası
yıllar artık içindeyken de hızlıydı
ve matematik iyice ağlarını ördü elimizi uzattığımız oyuncaklara
büyümek hesap yapmayı da gerektiriyordu
oysa daha o kadar da büyümemiş olmamız lazımdı
hastane koridorlarında karşılarken yeni bir hayatın sorumluluğunu
baba olmak biraz da adam mı ediyordu bizi
yoksa zamana karşı daha itaatkar olmayı mı öğreniyorduk bilinmez ama
tam da ortasındayken hayatın
bir sebep sahibi daha oluyorduk he man olmak için
ve olamayacağımızı bilerek...
Kayıt Tarihi : 5.8.2006 16:58:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
bir sebep sahibi daha oluyorduk he man olmak için
ve olamayacağımızı bilerek...
Neden tüm dünyayı düzeltmek gibi gerçek üstü misyonlar yüklüyoruz çocuk omuzlarımıza çocuklarımıza.
Kendi hayatımızı düzenlemek, kendi ayaklarımız üzerinde durmak, kendi evimizin önünü süpürmek gerekir önce. Böylece yasamak için doğal nedenlerimiz olacaktır. Biz yeterince güçlü olursak çevremize yardım eder ve onlarla dayanışabiliriz. Şairine ulaşmam mümkün değil gibi ama onun gibi düşünenlere ulaşması dileğiyle...
Ne mutlu, İslami fıtratını bozmak yerine inkişaf ettirerek, kamil bir insan ve mükemmel( örnek) bir müslüman olan ve hayatını bu minval üzere bitirebilen mü'min ve mü'minelere.
Etkileyici bir içerik...
Güzel bir şiir okudum.
Can yücelin bu tarz şiirlerinden (nesir-şiirlerinden) daha şiirce bir şiir.
Seksenli yılların çocuk ruhunu ve sonrasında sırtlara yüklenen ağır yükün sorumluluğunu duyan ve yaşayanların duygularını anlatmış.
He MAN!..
Sanki man kafaların MAN(DA)lığında...
Sonra da baba olmanın olgunluğunda bulmuş kendini.
Devleti, bütçeyi, geliri - gideri hesap ederek.
Yani geçen bir zaman dilimindeki duygulara ve düşüncelere, hayata ayna tutumuş gibi...
Sağ ol şair.
Kutladım seni.
Saygıyla...
TÜM YORUMLAR (7)