Çocuk Şiiri - Abdullah Taşkıran

Bir yerlerde çocuklar oyun oynarmış sevinçle
Uçurtmalarını uçururlarmış masmavi gökyüzünde beyaz bulutlarla birlikte

Sahi oralarda gökyüzü mavi, bulutlar beyazmış nedense?
Burada, vatanımda bulutlar kapkara, gökyüzü kızıl
Düştüğünde bir anda her yeri kanlara bulayan
ve nereden geldiği bilinmeyen havanların mermilerin
bombaların bıraktığı izlerle

Oyuncak derler, renkli sıcak şeylermiş…
Yoksa bizimkiler bizimkiler oyuncak değil mi?
Kırık tüfekler, bıçaklar, mermi kovanları ki;
Çekirdekleri kim bilir hangi masumun beynine saplanmış

Önce oyunlarımızı sonra oyuncaklarımızı elimizden aldı büyükler
Bizlerse ya seyirci ya kurban

Çocuk!

Zulmün kucağına sabırla birlikte düştün
İnsanların gözlerini karanlıklara çevirdiği bir zamanda
Ve hoş geldin aramıza
Bir umut, bir hayat, bir can getirdin o masum, o mahzun bakışlarınla

Sen büyüyeceksin çocuk
Göreceksin, bileceksin her şeyi
Tertemiz yüzünden fışkıran nur
Her geçen gün biraz daha artacak sabrın ve direnişinle

Ve bakışların, bakışların biraz daha derinleşecek zulümlerle birlikte
Zulmü yaşayarak ölümlerle
Ve bil ki ey çocuk!
O zalimlerin yaptıklarından gafil olmayan Rabbin
beklemekte o günü senin için Sen O’nun için yaşadıkça

Bu mahzunluğun o gün bitecek çocuk!
O gün sana korku
O gün hüzün yok sonsuza dek...

Ve unutma çocuk!
Sen de öleceksin, onlar da…