Çocuk Şiiri - Abdullah Oral

ÇOCUK

Geç bir saati gecenin.
Karanlığı dövüyor dışarıda bir çocuk.

Karanlığı. Körpecik kollarıyla.
mırıldanıyor kendi içinden.
Sanki Sözcükler düğümlenmiş boğazına.
Dudaklarından dökülen bir inilti
yırtıyor gecenin yüreğini.

Bilmem ya,
Belki karnı açtır çocuğun,
Gözleri patlak patlak,
Gecenin karanlığını yırtan,
Bakışlarıyla bakıyor bana.
Bir şeyler anlatmak istiyor bakışlarıyla

Gözlerinden öfkesini döküyor,
Gözyaşlarıyla Gecenin karanlığına
.
Sokuldum yanına çocuğun,
Nedir çocuk? Nedendir,
Gecenin karanlığını yırtan,
Bu gözlerindeki yaşlar?

Çocuk titrek bir sesle Anlatırken kendini,
Öfkeden titreşiyordu sözcükler.
Babasız bir çocuk.
Annesi hastaymış
Sabahı bekliyor…
Dayanamamış…
Sancılarına annesinin.
Vurmuş kendini sokaklara.
Aldırmıyor zemherinin soğuğuna.

Titreyen ayaklarının altında
Kırılırken buz parçaları.
Körpecik bir yürek.
Öfkesini salıyor sokaklara.

Param parça bir pantolon,
Sırtında bir mintan,
Çorapsız ayakkabılarıyla,
Aldırmadan zemherinin ayazına
Titreşirken sıska kuru bir dal gibi,

Soluduğu hava kabarcıkları,
Donarken dudaklarında,
Soruyor bana,

Yarın diyor
Yarın güneş doğar mı amca?

Gözlerim doldu. Sarıldım çocuğa,
Sarıldım yüreğimin kanayan yuerine
Soğuk buz tutmuş ellerini,
Bastırdım göğsünün üstüne.

Doğacak çocuğum,dedim
Elbette doğacak güneş,
Ama biz ulaşabilirsek Yarına…

1990 mart