unutulmuş çocukluğun sesiydi çocuk
uçamayan özgür kelebeğin kanadıydı
kısır anaların kıskana durduğuydu
çıldırtan doğuşu kahreden kaderiydi
unutulmuş çocukluğun sesiydi çocuk
çıplak umutların yürekte ağıtıydı
Hayatta ben en çok babamı sevdim
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
Devamını Oku
Karaçalılar gibi yardan bitme bir çocuk
Çarpık bacaklarıyla -ha düştü, ha düşecek-
Nasıl koşarsa ardından bir devin
O çapkın babamı ben öyle sevdim
