Çocuk Şiiri - Beyzanur Oğul

Nerede bu umut, nerede bu hayaller, nerede bu ışık?
Oysaki yerlerini o kadar iyi bilirdim ki.
Şimdilerde aramaktan deli divane oldum.
Hatırlıyorum da en son çocukken buluştuk onlarla,
Çok da samimiydik.
Ne oldu da bırakıp kayboldular?
Beni böyle yapayalnız siyah beyaz bıraktılar.
Galiba bu zamanede tek ışıksız yol, tek ışıksız bakışlar bende değil.
Herkes ışıksız lambasının altında oturmuş, sessiz sedasız.
Anladım ki çocukluğumuzu bu yüzden özlüyoruz.
Kim istemez ki ışığında elleriyle gölgeden şekiller yapmayı , gülmeyi?
Bu masumiyetin peşinden koştuğumuz, gökyüzünden yıldızlarla süslediğimiz günleri,
Özlemin rengarenk bir resmi olarak kalbimize işlediğimiz o vakitleri.